Missen

Ik mis de middelbare

Geen idee waarom ik dit hier neer moet zetten, maar ik moet het ergens kwijt.
Ik mis al het simpele, alles. Weten waar ik aan toe was. Geen tussenwegen.
Gewoon recht toe recht aan. Geen gedoe, duidelijk wat er komen zou.
Beloftes die nog waar waren, nog geen benul van wat er verder ging gebeuren, maar dat de beloftes werden gemaakt was het middelpunt, geen idee of ze ooit nog zouden gebeuren. Al zou het heel leuk zijn geweest als ze ooit zouden gebeuren, maar daar dacht je niet bij na. Het ging om het idee.
Nu maken ze geen verschil meer. Je weet dat het niet meer zal gebeuren wat er toen is gezegd. Je hoopt wel op iets anders, altijd, maar verder dan dat gaat het niet. Kan het niet.

Ik mis de euforie van dingen die nu heel stom lijken, maar toen heel normaal. Ik mis gewoon daar zitten in de pauze en elke keer weer iets anders te bespreken. Ik mis de pauzes die je uberhaupt fatsoenlijk had, nu niet echt meer. Er waren geen verplaatsingen, amper, je kwam altijd bij hetzelfde groepje, en soms veranderde er iets maar dat ging dan rustig aan. Iemand kwam wat vaker langs en kijken, en op den duur stond deze er altijd bij. Je had duidelijk mensen om aan te spreken, want je kende ze allemaal. Je wist waar je naar toe kon als je moest praten. Een gewoonte die er zachtjes in was geslopen. Elke dag naar de Vespa lopen, en nooit alleen. Altijd napraten voor de schoolpoort. Je was nooit alleen. Je was er thuis, en dat gaat niet zomaar nog een keer. Ik weet dat het altijd even duurt.
Maar soms is het toch ineens zo pijnlijk te bedenken dat bepaalde dingen nooit meer terugkomen. Ik zou willen dat ik het nog een dagje over zou kunnen doen, dan zou ik met volle teugen genieten. Een dagje pikken uit al die dagen die ik heb gehad.

Ik heb daar me wortels gelegd en ik weet zeker dat alles wat ik nu beslis uit die kern zal komen. Ik had me er geworteld en toen werd ik te groot en moest ik over naar een andere grond, geen pot meer, maar een uitgestrekte grond; waar ik nog niets van de omgeving kende en de grond proefde anders. En nog elke dag proeft het anders. En nog elke dag mis ik het en misschien gaat het nooit weg. Maar misschien zal het ook zo gaan met deze school en zal het wennen, totdat ik ook deze bodem weer vruchtbaar kan maken voor mezelf.

Maar voor nu doet het pijn, en ben ik verdrietig.
En slaat het me vooral in het gezicht dat het misschien wel met meerdere dingen zo zal gaan.